ผมเป็นคนมีเพื่อนมาก..
ช่วงเล่นดนตรีก็มีเพื่อนกลุ่มใหญ่..พอทำหนังสือพิมพ์ก็ไปมีเพื่อนอีกกลุ่ม
แต่..ตอนเด็กๆนี่สิสำคัญถึงจะมีเพื่อนไม่มาก
แต่มีความประทับใจจนทุกวันนี้
ไอ้นิดเพื่อนข้างบ้านกับผมคบกันมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก
มันเรียนหนังสือต่างกับผมหยั่งฟ้ากับดิน
ผมกับไอ้นิดจะทำงานอะไรหรืออยู่ที่ไหนก็แล้วแต่ก็ยังคงติดต่อกันมาตลอด
จนกระทั่งมันจบด็อกเตอร์
นาซ่าจ้างมันไปในฐานะผู้เชี่ยวทางวิทยาศาสตร์โดยเฉพาะทำงานให้กับโครงการอวกาศที่อเมริกาถึงยี่สิบปี
ไอ้นี่มันเก่งจริงๆ
กลับมาเมืองไทยเราก็ยังไปมาหาสู่และกินข้าวกันไม่ขาด
วันนั้นผมแวะไปหาไอ้นิดที่บ้าน..มันชวนผมเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของผมต้องตลึงแบบตั้งตัวไม่ติดและคิดไม่ถึงว่าจะมีผู้หญิงสวยในห้องนั้นยิ้มหวานให้ผมและทักทายด้วยเสียงใสหวานว่าสวัสดีค่ะ
“ไอ้ห่า
เอาแฟนมาแอบไว้ก็ไม่บอก”..ผมต่อว่ามัน
ไอ้นิดเริ่มอธิบาย “นี่มันหุ่นยนต์ แต่มีเนื้อหนังผิวผมเหมือนคนทุกอย่างถ้าบีบที่หน้าอกขวาหล่อนจะจดตามที่เอ็งสั่งแล้วถ้าหากเอ็งบีบที่หน้าอกซ้ายเธอก็จะพิมพ์ดีดได้อย่างรวดเร็ว
ไม่ลากิจ ลาป่วย ไม่บ่น อะไรทั้งนั้น..เพราะพูดได้แค่สวัสดี ถูกต้องค่ะ
ทำได้ค่ะ..หากถ้าเอ็งสนใจก็อุ้มไปลองดูที่บ้านสักพักก็ได้นะโว้ย”
ผมเลียปากแผล็บไม่ปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น
เพียงสองวันผมก็อุ้มกลับมาคืนมันทันทีด้วยท่าทางขะโยกขะโหย่
ไอ้นิดขมวดคิ้วมองผมทำท่าสงสัย
“เฮ้ย ทำไม..เอามาคืนเร็วนักวะ”
“ไอ้เชี่ย..ทำไมมึงไม่บอกให้หมดล่ะไอ้หอก..ว่าไอ้รูตรงกลางหว่างขาเป็นที่เหลาดินสอ”
“โทษทีกูลืม”
“ไปละ..กูต้องรีบไป”
“ไปไหน”..มันถามเร็วปรื๋อแบบเป็นห่วง
“ไปหาหมอ”
..ผมพูดพร้อมเอาขาทั้งสองหนีบกันแน่นเกร็งไปทั้งตัว
“พรุ่งนี้กูมีนัดกับเพื่อนนักดนตรี
ที่บิ๊กซีลาดพร้าว ถ้าขืนต้องกุมน้องสมชายแล้วเดินหนีบๆอยู่อย่างนี้อายเพื่อนๆตายโหง..
เชี่ย..เอ๊ยยย”
****
เครดิตภาพจาก GOOGLE
Blogger Comment
Facebook Comment