อยู่กับวงดนตรีมาหลายวง..เล่นตั้งแต่ เหนือ อีสาน ยันใต้
เพื่อนๆนักดนตรีเรียกเขาว่า ” เปี๊ยก
ปิ๊กมี่”..ชื่อจริงคือ”สุวิน พุ่มห่วง” เล่นดนตรีได้ทุกชนิด
กีต้าร์-แซกฯ-เปียโน-กลองและทำได้ดีทุกชิ้นด้วย ถ้าตกงานดนตรีเมื่อไหร่ ทาปากแดง นุ่งห่มใบไม้
ถือไม้ซาง ออกงานวัดเป่าลูกดอกให้เด็กๆได้ดูเก็บเงินสบายมาก..
เพราะเป็นคนนิสสัยครึกครื้นเฮฮา-ปาร์ตี้ แบบง่ายๆ..เพื่อนทั้งในวงและต่างวงจะชอบเขามาก
ช่วงนี้ทำงานอยู่ทางใต้แถวภูเก็ต..ว่างเมื่อไหร่จะโล่ดมากรุงเทพเพื่อเยี่ยมเยียนเพื่อนฝูงทันที
คืนนั้น..ได้จอยกับเพื่อนๆนักดนตรีโต๊ะใหญ่คุยกันเรื่องเก่าๆอย่างเมามันส์เสียงดังลั่นสนุกสนาน ทั้งเหล้า-เบียร์ทยอยมาแบบไม่หยุด ในที่สุดฟุบไปหลายคน
“ไอ้เปี๊ยก เอ็งพักที่ไหนวะคืนนี้”
“ไม่รู้..กรู ไม่มีแผน”
“งั้นไปนอนกะกู”
สรุปว่าคืนนั้น “ไอ้เปี๊ยก” ไปนอนกับ ”ไอ้ชา” มือคีย์บอร์ดเพราะเป็นคนโสดเหมือนกัน..หลังจากลงจากแท็กซี่เดินเด้งหน้า-เด้งหลัง ด้วยความเมาที่สูสี
ที่พักของไอ้ชาเป็นห้องเช่าเรียงติดๆกัน
..ภายในห้องนอกจากจะมีที่นอนที่กองเผละไว้ริมห้อง นอกนั้นก็ไม่มีอะไร..
แต่อีกมุมของห้องมีเปียโน ตัวหนึ่งวางพิงไว้อย่างน่าฉงน..เพราะห้องนี้กับเปียโนไม่เข้ากันเลย
“เฮ้ย เปียโน”..ไอ้เปี๊ยกพูดพร้อมขมวดคิ้วทำหน้าสงสัยถาม
“เออ..ไอ้วีมันไม่มีที่เก็บเลยขอเอามาฝากไว้ที่นี่ก่อน”
“เยี่ยม”
ไอ้เปี๊ยกพูดพร้อมเปิดฝาครอบเตรียมจะเล่น
“ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้”..ไอ้ชาร้องห้ามเสียงหลง
“ทำไม ไม่ได้”
“ก้อไอ้..เปียโนตัวนี้มันเป็นเปียโนวิเศษไม่เหมือนตัวอื่น..ดีดแล้วมันจะเป็นเวลามากกว่าเสียงดนตรี”
“กูไม่เชื่อ..ดีดมาเป็นร้อยๆเครื่องแล้ว
ไม่เคยพบ”
“ถ้างั้นก็ตามใจมึง”.. ไอ้ชาไม่ขัดใจเพื่อน
เท่านั้นแหละ ไอ้เปี๊ยก ไปยืนถ่างขาหน้าเปียโนกางมือ-กางนิ้วทั้งสองพร้อมขยุ้มลงไปบนคีย์เปียโนอย่างสะใจ...
ฉ่างงงงงงงงง..เสียงดังลั่นคับห้อง
ฉับพลันทันใดข้างฝาด้านนั้นก็มีเสียงดังแบบว่าซอยตีนถีบรัวสนั่นอย่างถี่ยิบ..พร้อมเสียงตระโกนตามมาแบบเดือดสุดๆได้ยินชัดเจน
“ตีสองครึ่งแล้ว ไม่หลับไม่นอนจะดีดไปหาพ่อหาแม่งมึงเร๊อะ..โธ่..ไอ้เชี่ย”
ไอ้เปี๊ยกหลับตาปี๋ค่อยๆยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู แล้วอุทานเบาๆ
“เวลา..ตรงเป๊ะว่ะ”
เครดิตภาพจาก : google
หนุ่มชิงชัย
Blogger Comment
Facebook Comment