นักดนตรีกลัวผี
เมื่อสี่สิบปีที่แล้ว..
สมัยนั้นวง”สวิงเกอร์ส”เล่นอยู่โรงแรม
ฟลอริดา แถวพญาไท ..บ้านผมอยู่ในซอยโชคชัยร่วมมิตรทำงานเล่นดนตรีดึก.. เริ่มจากห้าทุ่มแล้วไปเลิกเอาเกือบตีสี่
ซอยที่อยู่นั้นเปลี่ยวมาก..มีบ้านเพียงไม่กี่หลัง
ไฟฟ้าส่องข้างทางก็ยังไม่มี ช่วงนั้นผมต้องจ้างรถแท็กซี่ขาประจำมารับทุกคืน
บางคืนรถแท็กซี่ไม่มารับก็ต้องเดินออกไปถึงถนนใหญ่เพื่อเรียกหารถ
ที่สำคัญคือระหว่างทางจากบ้านผมเพื่อจะออกไปถนนใหญ่มันต้องผ่านสะพานผีดุ
”เฮี้ยนมาก”..สร้างความขวัญเสียให้กับคนในซอยนั้นเป็นอย่างมาก
เพราะสะพานนี้เคยมีนักร้องหญิงขับรถมาชนขอบสะพานตาย
..หลายคนเคยโดนมาแล้วแบบเต็มๆ
บนราวสะพานจะมีพวงมาลัยของเซ่นไหว้มาสุมกันเต็มทำให้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก
พอตกค่ำก็ไม่มีใคร
กล้าเดินผ่านสพานตรงนั้นแล้ว..อุแม่เจ้า
คืนนั้นฝนตกพรำๆ..เลยสามทุ่มครึ่งมาแล้วเป็นอันว่ารถแท็กซี่ประจำไม่มารับแน่นอน..สรุปคือต้องเดินออกไปหารถเอาเองที่ถนนใหญ่
เอาเสื้อนอกคลุมหัวกันละอองฝนไปในตัว..ทำใจกล้าเดินผิวปากฮัมเพลงไปเรื่อยๆ
จนกระทั่ง
เกือบถึงสะพานที่ว่า..ไกล้เข้าไป..ไกล้เข้าไป..ยิ่งไกล้ใจก็ยิ่งเต้นระทึก
แยกไม่ออกว่าระหว่างใจเต้น
กับเสียงรองเท้ากระทบพื้นอันไหนจะดังกว่ากัน
ในที่สุด
ก็มาถึงสะพาน..
ถึงจะกลัวขนาดไหน
ก็ต้องเพ่งสายตามองผ่านความมืด..
แล้วก็ได้เรื่อง..ยังจำติดตาได้อยู่ถึงทุกวันนี้ว่าความกลัวสุดขีดมันเป็นอย่างไงขนงี้..ลุกตั้งแต่ปลายเท้ามาถึงกลางกระหม่อมบนหัว
ความรู้สึกชาไปทั้งตัว
สิ่งที่คิดไว้-กลัวไว้..ในที่สุดก็มาให้เห็นกับตาตัวเองเข้าจนได้
ที่ราวสะพานตรงนั้นเราประจันหน้ากันอย่างจัง..สายตามันจ้องมองผมอย่างตื่นตระหนกไม่กระพริบ
ผมร้อง”โอ๊ะ”ขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว
กระชากสร้อยพระที่ห้อยคอตัวเองเกือบขาด
แข็งใจจ้องมองมันเขม็ง..ตามันหลบลงต่ำ
พุทโธ่..ไม่ใช่ผี..เด็กมานั่งขี้ที่ขอบสะพาน
หลังจากที่มันออกไปตีกบกลับจากกลางทุ่ง
เกือบช็อค แล้วกรู..เชี่ยเอ๊ย!!
*********
เครดิตภาพจาก GOOGLE
Blogger Comment
Facebook Comment