มันชื่อ”ไอ้ต้อย"
*********
เมื่อปี 2520 วงบางกอก17
ไปเล่นที่ร.ร.พัทยาพาเลซ ช่วงคืนศุกร์-เสาร์ คนแน่นห้องแทบระเบิด
แฟนเพลงจากกรุงเทพฯตามแห่ไปชม
ดิ้นกันพราดๆ เพราะเราโจ๊ะกันมันส์ตลอด..
เวรกรรม..เผอิญผมดันคอเคล็ดที่เรียกกันว่าโรค”ตกหมอน”
ยืนเล่นดนตรีแข็งเหมือนหุ่นกระบอกไม่มีอารมณ์สนุกเอาซะเลย
สายวันรุ่งขึ้น
ผมเรียกไอ้ต้อยมาหาที่ห้อง
ไอ้ต้อย เป็นญาติห่างๆของ “ปาน
นักร้อง ทรัมเปต”
ช่วยทางวงดูแลทุกอย่างทั้งเครื่องดนตรีและบริการเครื่องดื่มยามที่วงดนตรีพัก
“เฮ้ย ไอ้ต้อย กูแย่โว้ย กระดิกไม่ได้เลย”
\ “เห็นแล้ว หล่อก็ไม่หล่อ
แล้วยังยืนแข็งทื่อเหมือนสากกะเบือ”
มันพูดแบบไม่เกรงใจกันเลย..
“เอ็งไปช่วยซื้อยาที่ตลาดให้ข้าหน่อยนะ”
“ยาอะไร”
“เคาน์เตอร์เพน
มันเป็นหลอดแบบยาสีฟันมาทาแก้คอเคล็ดจะช่วยได้”
“ชื่อเรียกยาก เอายาหม่องดีกว่ามั้ง”
“ไม่ยากน่า เวลาที่เอ็งไปเอาโคล่ามาให้ข้ากินเอ็งไปเอาที่ไหน”
“เคาน์เตอร์”
“นั่นละ
เก่งโว้ย..แล้วเวลาพระฉันข้าวตอนไหน”
“ตอนเที่ยง”
“เค้าเรียกว่า ฉันเพล
เอ็งก็เอาสองคำมาผสมกันคคือ เคาน์เตอร์ กับ เพนเท่านั้น”
“อือมม ไม่ยากส์ เคาน์เตอร์กับเพน”
มันพึมพัมพร้อมท่องจำเบาๆ
คว้าเงินแผล็บแน่บไปทันทีด้วยสไตล์ความรวดเร็วของมัน..ไม่ถึง20นาทีไอ้ต้อยก็กลับมาเปิดประตูเสียงลั่น
\
“พี่ชัย คนขายเค้าบอกว่ายาชื่อนี้ไม่เคยได้ยิน”
“เอ็งบอกเค้าว่ายังไง”...ผมกำลังนอนซมหันมองดูพร้อมถามมันด้วยความลำบาก
“ขอซื้อยาเคาน์เตอร์เที่ยง หลอดนึง” มันตอบ
ผมตระโกนสุดเสียง ไม่สนใจว่าคอกำลังเจ็บ
“โธ่...อ้าย เ-หี้-ยยยยยย”
*************
เครดิตภาพ จาก GooGle
Blogger Comment
Facebook Comment