เด็กกระเป๋ารถ
ท่านเคยนั่งรถสองแถวมั้ยครับ..ผมนั่งเป็นประจำ
เมื่อวานนี้นั่งจากอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
จะไปหาเพื่อนที่สะพานควาย เพราะบ้านมันอยู่ที่นั่น
ไปหามันเพื่อจะขอยืมอุปกรณ์เกี่ยวกับการเล่นดนตรีนิดหน่อย..เพื่อเตรียมตัวไว้ไปเล่นบนเรือในงานให้กำลังใจคุณวินัย
พันธุรักษ์ วันเสาร์พรุ่งนี้แหละ
คนที่นั่งในรถสองแถวแบบสบายๆ
ไม่ต้องนั่งเบียดเสียดเหมือนรถเมล์ประจำทางที่มีผู้คนแน่นเอี้ยด
จะน่าหวาดเสียวก็มีแค่เพียงคนขับที่ฉวัดเฉวียนน่าเวียนหัวด้วยความคล่องแคล่ว
รถสองแถวไม่มีป้ายจอดนะครับ.. สะดวกตรงไหน ลงตรงนั้น
บริการยอดเยี่ยมก็เห็นจะเป็นเด็กกระเป๋าที่ทำหน้าที่เก็บตังค์
และร้องบอกให้จอดตามที่ต่างๆ ตามที่ผู้โดยสารจะลง..ด้วยเสียงดังฟังชัด
ภาษาของมัน-สั้น
-ง่าย -ชัดเจน และเข้าใจได้เป็นอย่างดี
พอรถถึงสนามเป้า..เด็กกระเป๋ามันร้องเสียงดังลั่น
สั้นๆว่า”เป้าลง เป้าลง” เป็นอันรู้กันว่าถึงสนามเป้าแล้วผู้โดยสารที่ต้องการจะลงเตรียมตัวได้
วิ่งไปสักหน่อยมันก็หลับหู
หลับตาร้องเสียงดังคับรถอีก “สาร
ลง- สารลง”
หมายความว่าถึงปากซอยสุทธิสาร
ผู้โดยสารลงหมดเหลือแต่ผมนั่งโด่เด่อยู่เพียงคนเดียว
เพราะเป้าหมายของผมคือข้างหน้ายังไม่ถึง..
เด็กกระเป๋ารถกับผมสบตากัน
และก็คิดไปคนละอย่าง...
ผมคิดว่า..มึงทำไมต้องตระโกนดังขนาดนี้ด้วยวะ..ส่วนมันก็คงคิดว่า..เขาลงกันหมดแล้วทำไมมึงไม่ลงกะเขาด้วยล่ะ
ไม่ว่ากัน..
จนกระทั่งถึงที่หมายสะพานควาย..ก็เหลือเพียงแค่สองคนคือมันกับผมเท่านั้น
แต่..มันกลับตระโกนเสียงดังกว่าเดิม..จนกระทั่งคนเดินข้างถนนที่ผ่านไปมาต้องหันมามอง
“เอ้า ควายลง -ควายลงได้..ควายลงตรงนี้แหละสุดทางแล้ว”
ผมกระเย่อกระหย่งเพื่อจะลงจากรถ
ท่ามกลางสายตาของคนข้างถนนที่มองมาเหมือนดูของประหลาด เพราะเสียงที่ดังลั่นของมัน
อายคนเค้าชิ๊ปหาย..ก็มีกันอยู่สองคนเท่านี้จะแหกปากไปถึงไหนวะ..ใจนึกอยากโดดเตะให้เต็มตีนแต่ก็กลัวโดนมันสวน...
******
(พรุ่งนี้พบกันนะครับ..เอ้า..ควายเตรียมขึ้นเรือได้)
เครดิตภาพจาพ GOOGLE
Blogger Comment
Facebook Comment