ความเจ็บปวด
ปี 2518 วงบางกอก17
กลับจากใต้หวันครั้งที่สอง คุณสมชายลูกเจ้าของร.ร.พรพิงค์
เชียงใหม่ขอร้องให้ไปเล่นเป็นเวลาสามเดือน เพื่อให้แฟนเพลงชาวเชียงใหม่ได้ชมบ้าง
ไม่มีปัญหาคืนแรกคนแน่นเอียดกว่าจะได้นอนเกือบสว่าง
รุ่งขึ้นบ่ายค่อนเย็นไปหาซื้อของใช้ที่ยังขาด
ที่ห้างตันตราภัณฑ์ กับ น้าไข่ เพื่อนร่วมห้องสองคน
ขากลับฝนตกแบบไม่ลืมหูลืมตา
ติดแหงกอยู่ที่หน้าห้างพร้อมกับผู้คนอื่นๆซึ่งกระดิกไปไหนไม่ได้เลย
ยืนเรียงกันตั้งแต่บันไดชั้นบนจนถึงชั้นล่าง ผมยืนอยู่ขั้นสุดท้ายท่ามกลางฝนที่ตกอย่างบ้าเลือด
ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังทุกสรรพสิ่งที่ผ่านไปมา
จนกระทั่ง
มีสามล้อคันหนึ่งฝ่าสายฝนเข้ามาจอด
สาวหนึ่งก้าวฉับๆลงจากรถ..ทันทีที่เธอเงยหน้ามาให้เห็นเต็มตา ใจผมแทบหยุดเต้น
“คนอะไร สวยชิ๊ปเป๋ง”
ฉับพลันเมื่อเธอเห็นหน้าผม
เธอตาเบิกโพลง พร้อมอุทานออกมาว่า”โอ๊ะ” กางแขนทั้งสองยื่นออกมาข้างหน้า
ปฏิกริยาของผมตอบบสนองโดยพลัน
ร้อง”โอ๊ะ”ไปเหมือนกันพร้อมยื่นแขนทั้งสองออกไป
เรียกว่า กอดเป็นกอดกัน
“พี่โตมาถึงเมื่อไหร่คะ”
ผมเสียวสันหลังวาบไปทั้งตัว
เมื่อมีเสียงผู้ชายที่ยืนถัดขึ้นไปอีกสองขั้นตอบสวนมา
“เครื่องลงเมื่อตอนบ่ายครับ”
ทั้งพี่โต และ คนสวย
ไม่ได้มีความรู้สึกเลยว่าผมยืนอยู่ตรงกลาง
แต่สายตาของผู้คนนับร้อยที่ยืนติดฝนอยู่ตรงนั้นเห็นเหตุการณ์หมด..
ฟ้าน่าจะผ่าลงมากลางกบาลผมซะตอนนั้นให้รู้แล้วรู้แร่ดไป..ไม่น่าจะปล่อยให้มาซ่าส์ได้อีกจนถึงบัดนี้..
************
Blogger Comment
Facebook Comment