ซิปกางเกง
เมื่อคืนฝันดี..เช้านี้น่าจะโชคดี
แต่..ไอ้เจ้าโทรศัพท์มือถือนี่แหละ
มันเป็นอะไรของมันวะ..ใครโทรมาก็รับไม่ได้-โทรออกก็ไม่ได้ จะเปิดหาชื่อเพื่อนใน
เม็มโมรี่ ก็ไม่ได้ มีค่าไม่ต่างกับสากกะเบือหนึ่งอัน..
หลานแนะว่าต้องเปลี่ยน”ซิมใหม่"
บังเอิญที่ปากซอยมีร้าน
“เปลี่ยนซิม”อย่างไม่คาดฝัน พรวดเข้าไปที่ร้านทันที
อือ..ฉงนใจอยู่นิดนึง..เพราะผู้ให้บริการแทนที่จะเป็นหนุ่ม-สาว
แบบร้านโทรศัพท์ทั่วๆไป นี่กลับเป็นยายซิ้มแก่งั่ก..เออ..แกอาจจะเป็นคนแก่ที่ชำนาญก็ได้
คิดในทางที่ดี
“ไม่ไหวเลยซิ้ม
โทรก็ไม่ได้ รับก็ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนให้ผมหน่อยเหอะ..เซ็งมากครับ”
“ลื้อจะเอาแบบไหน..ใหญ่ขึ้น
หรือเล็กลง”..ซิ้มทำหน้าสงสัยถาม
“เอ๊ะซิ้ม..ซิมนี่มีเล็กมีใหญ่ด้วยเหรอ”
“ลื้อจะเปลี่ยนอาลายกันแน่
พูดลังลัง หูอั๊วไม่ค่อยล่ายยิน”
“เปลี่ยนซิมโทรศัพท์นี่ไง”
..ยกโทรศัพท์ให้ดู
“ร้านอั๊วเปลี่ยนซิปกางเกงว้อย..ลื้อโง่แล้วยังตาแฉแหมอีกตระหาก”
แล้วแกก็ระรัวต่อตามประสาคนแก่.
“ซิม-เซิมอะไรอั๊วไม่เคยรู้จัก..เปลี่ยนอีซิ้มคนนี้เลยมั้ยล่ะ..ผูโบ๊
เก๋าเจ๊ง ..เชี่ย”
นี่ขนาดเมื่อคืนฝันดีนะเนี่ย
*******
เครดิตภาพจาก GOOGLE
Blogger Comment
Facebook Comment