แฮมเบอร์เกอร์
แอนด์ โค้ก
ยุคโน้นนักดนตรีไทยไปขุดทองที่อเมริกาหลายคน..เมื่อกลับมาก็มาบอกเล่าเก้าสิบให้เพื่อนๆฟังว่าที่นั่นมีความสุขมากไม่ว่าจะกินหรือนอน
”กู..น่ะอยากไปเที่ยว
แต่กูพูดภาษาไม่เป็นว่ะ” เพื่อนที่ฟังเคลิ้ม
“เฮ้ย..ไม่ยากแค่เอ็งมีเงินค่าเครื่องบิน
ที่พัก ค่ากิน อยู่ได้สบายแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรมากเลย”
เป็นอันว่าตกลง
เพราะเพื่อนบอกว่าที่อเมริกาคือสวรรค์..อยากไปอ่ะ
เพื่อนนักดนตรีที่มาจากอเมริกา
จัดการจองตั๋ว ห้องพักเรียบร้อย
วันที่ไปส่งสนามบิน
สั่งกำชับเพื่อนว่า พอเอ็งลงมาจากห้องนอนไปที่ห้องอาหาร จะมีบ๋อยมาบริการ
แค่เอ็งพูดว่า “แฮมเบอร์เกอร์ แอนด์ โค้ก”เท่านั้นแหละจำไว้..
“เฮ้ย..ง่ายนี่หว่า”
“เออ..อยู่สองอาทิตย์นี่ละกำลังสวย
มีอะไรก็โทรมาหาข้านะโว้ย”
เมื่อได้เหยียบย่างแตะพื้นอเมริกา..สวรรค์จริงๆ
อากาศเยี่ยม ผู้คนแต่งตัวสวย บ้านช่องใหญ่โต ตื่นหูตื่นตาจริงๆ
ตามที่เพื่อนเล่าไว้
ทุกมื้อที่มานั่งโต๊ะอาหาร
จะพบกับบ๋อยคนเสิร์ฟขาประจำ..จำหน้ากันได้
“แฮมเบอร์เกอร์แอนด์โค้ก”..บ๋อยยิ้ม
คนกินก็ยิ้ม
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป..โทรกลับไปหาเพื่อน
“เฮ้ยย
กูเอียนเต็มทีแล้ว ไอ้แฮมเบอร์เกอร์ แอนด์โค้ก ของมึงเนี่ย เปลี่ยนให้หน่อยโว้ยเพื่อน”
“เอา งี้เอ็งพูดกับบ๋อยว่า
ทีโบนสะเต๊ก..เอ็งต้องชอบ”
ดินเนอร์มื้อวันนั้น..ละเลียดเดินมาที่โต๊ะด้วยมาดสุขุมลุ่มลึกเดินมานั่งโต๊ะเก่าประจำ..เด็กเสริฟคนเดิมพอเห็นหน้าก็เอาผ้าเช็ดโต๊ะพลาง
เลิกคิ้วถามตามปกติ
“แฮมเบอร์เกอร์
แอนโค้ก”???
“โน โน โน..ทีโบนสะเต๊ก””..แน่ะมาดใหม่
บ๋อยทำหน้าประหลาดนิดๆแล้วผลุบเข้าไปในครัวสักครู่ก็ออกมา
พร้อมถามว่า
“ยู ว้อนท์
ไร้พ์ มีเดี้ยม แอนด์ โลว์” แปลว่า ต้องการสุกมาก อย่างกลาง หรือ สุกน้อย
ยุ่งละซีทีนี้..ทำท่างง-งง
ตีหน้าเครียด ย้ำไปอีกอย่างชัดๆ ช้า ๆ
“ที-โบน-สะเต๊ก”
“ไอ โนว์
ทีโบนสะเต๊ก บัท ไรพ์ -มีเดียม -โลว์”
ต่างคน
ต่างจ้องหน้ากันเครียดสักพัก..ในที่สุดก็ระเบิดเสียงออกมาชัดเจน
“โอ.เค-โอ-เค
แฮมเบอร์เกอร์ แอนด์โค้ก”
แดกอยู่อย่างนั้นไปอีกหนึ่งอาทิตย์จึงได้บินกลับบ้านตามกำหนด
*****************
(ขอความสุขจงบังเกิดแก่ทุกท่านที่ได้อ่าน
เรื่องนี้จากการเล่าของ เล็กเคียว ในสมัยเมื่อมีชีวิต)
เครดิตภาพจาก GOOGLE
Blogger Comment
Facebook Comment